ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΑΙΜΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

Έχω χάσει τόσους πολλούς φίλους και γνωστούς από τροχαία δυστυχήματα που σίγουρα ξεχνάω κάποια ονόματα τώρα που κάνω μια αναδρομή στο μυαλό μου...
Κάθε καλοκαίρι τα ίδια πράματα. Μα είναι τρόπος αυτός να πεθαίνεις; Στο δρόμο; Από τη μια στιγμή στην άλλη; Για το τίποτα; Για τα δύο ποτήρια παραπάνω που θα πιεις; Επειδή το κράνος σου χαλάει το μαλλί; Επειδή η ζώνη σου τσαλακώνει το πουκάμισο; Γιατί;

Για τις λίγες στιγμές αδρεναλίνης; Για τη μαγκιά;
Και ποιος σου δίνει το δικαίωμα να πάρεις στο λαιμό σου τον συνοδηγό σου; Αυτόν που κάθεται πίσω σου; αυτόν που έρχεται από απέναντι; Ποιος σου δίνει το δικαίωμα να λείπεις αύριο από το τραπέζι μας επειδή έπεσες πάνω σε μια κολόνα τύφλα μεθυσμένος; Επειδή νόμιζες ότι αυτά συμβαίνουν μόνο στους άλλους;
Τα κλισέ τύπου "το κράνος σώζει ζωές" και "φόρα ζώνη για το καλό σου" είναι αυτονόητα πιστεύω. Όμως πιστεύω επίσης ότι αν δεν τα καταλάβεις μέχρι τα 20 σου, δεν θα τα καταλάβεις ποτέ. Θα συνεχίσεις να τρέχεις σαν ηλίθιος, λες και εκείνα τα 10 λεπτά που θα φτάσεις πιο γρήγορα θα κάνουν τη διαφορά, θα κερδίσεις κάτι.
Ελπίζω φέτος το καλοκαίρι να μη χτυπήσει το κινητό ούτε μια φορά για να μου μεταφέρουν τα "άσχημα μαντάτα". Ελπίζω να μην έρθουν ούτε μια φορά στην καφετέρια και να με ρωτήσουν: "έμαθες ποιος πέθανε;"

Το άρθρο είναι αφιερωμένο στα φιλαράκια που πέθαναν έτσι άδικα και άδοξα πάνω στο βωμό της ασφάλτου.